- گروه A رالی قهرمانی جهان (1987 تا 1996)
- خودروهای رالی جهانی (1997 تا 2016)
شور و هیجان در مسیرهایی پر خطر، رانندگانی پرجرئت که از ریسک کردن ترسی ندارند، رقابتی تنگاتنگ و نفس گیر. همۀ این حس ها در رالی قهرمانی جهان به چشم می خورد. اگر شما هم به دنبان چنین ویژگی هایی از یک رقابت هستید، سکوی سرعت را دنبال کنید. بخش اول این مقاله را از دست ندهید.
گروه A رالی قهرمانی جهان (۱۹۸۷ تا ۱۹۹۶)
با منحل شدن گروه ب، FIA از فصل ۸۷ به بعد گروه جدیدی تحت عنوان گروه A معرفی کرد. در مقایسه با گروه B، این گروه شامل رقابت خودروهایی بود که مؤکداً بر اساس همتای تولید انبوه خود با در نظر گرفتن محدودیتهایی در قدرت، وزن و آیروداینامیک بودند. این محدودیتها به کاهش هزینههای نهایی سازندگان کمک شایانی داشت و موجب شد که گروههای کوچکتر نیز قابلیت شرکت در این مسابقات را داشته باشند. البته با قوانین جدید، خودروهای جدید نیز ظاهر شدند. مثل لانچا دلتا اینتگراله، میتسوبیشی لنسر ایوولوشن، فورد اسکورت کازوورث و تویوتا سلیکای جی تی ۴.
برند لانچا بر اساس خودروی موفق دلتا اس ۴، باری دیگر خودرویی شکست ناپذیر معرفی کرد، دلتا اینتگراله. این تیم امتیازات در بخش امتیازات سازندگان تا سال ۱۹۹۲ غالب بود و عنوان افتخار برانگیز شش سال پیاپی را برای خود به ثبت رسانده است. کانکونن و بیاشن نیز دو قهرمانی رانندگان را در این دوره جشن گرفتند. با ورود به دهۀ ۹۰ میلادی، خودروسازان ژاپنی یعنی میتسوبیشی، سوبارو و تویوتا گامی بلند در بهینه سازی خودروها برداشتند.
قهرمان اسپانیایی کارلوس ساینز با تویوتا سلیکای جی تی ۴ در سال های ۹۰ و ۹۲ به عنوان قهرمانی رانندگان رسید. این درحالیست که کانکونن این عنوان را در سال اول حضور خود در گروه در سال ۱۹۹۳ کسب کرد که درواقع چهارمین قهرمانی او نیز به حساب می آمد. این عنوان اولین قهرمانی سازندگان این گروه محسوب می شود.
عصر گروه آ رالی قهرمانی جهان همچنین شامل رانندگان تازه نفس تهاجمی و تشنۀ رقابت نیز بود. کالین مک ری جوان در سال ۱۹۹۲ با تیم سوبارو قرارداد بست و با رانندگی خاص و جذاب خود به سرعت نظر تماشاگران را به خود معطوف کرد. گرچه وی آن چنان موفق به کسب مقام های برتر نبود اما این رانندۀ اسکاتلندی در زمرۀ جنگجویی مقام اول را داشت. او در اولین مسابقۀ خود در این سری رقابت ها مقام پنجم را کسب کرد. تلاش های مداوم او بالاخره نتیجه داد و در سال ۱۹۹۵ پس از رقابت تنگاتنگ با کارلوس ساینز موفق به کسب قهرمانی در رقابت های بریتانیا شد.
ریچارد برنز پس از زحمات زیاد در خط کسب مقامات برتر در رالی های اروپایی و بریتانیایی، او اولین مسابقۀ خود را در رالی Network Q RAC در سال ۱۹۹۳ انجام داد. برنز پیش از ملحق شدن به تیم میتسوبیشی در سال ۱۹۹۶، در تیم سوبارو به مقام هفتم دست یافت.
صرفاً جهت یادآوری، در دهۀ ۹۰ میلادی رالی قهرمانی جهان با غالب بودن خودروسازان ژاپنی، از جمله سوبارو و میتسوبیشی گذشت. سوبارو با ایمپرزا ۵۵۵ در سال ۱۹۹۶ عنوان قهرمانی سازندگان را به خود اختصاص داد، پیش از آنکه تغییراتی برای نسل های آینده در این دوره رقابت ها صورت گیرد.
خودروهای رالی جهانی (۱۹۹۷ تا ۲۰۱۶)
در سال ۱۹۹۷ رالی قهرمانی جهان دستخوش تغییرات چشم گیری شد. خودروهای گروه آ با خودروهای رالی جهان جایگزین شدند. بدین شکل فشار از دوش سازندگان برداشته می شد چراکه دیگر نیازی به تولید انبوه از مدل انتخاب شده در رقابت ها وجود نداشت. این اصلاحیه سازندگان جدید را به ملحق شدن به این دوره مسابقات ترغیب کرد. به همین دلیل در آن سال ها شاهد تمایل بالای سازندگان از جمله سئات، سیتروئن، پژو و هیوندای بودیم.
علاوه بر قوانین جدید در خصوص مشخصات فنی، این عصر جدید شامل سیستم بروزشده در رویدادهای خود بود. رالی ها نسبت به مسابقات ماراتون گونۀ سابق برای گروه ها، کوتاه تر شدند. اما تاریخ مسابقات گسترش یافت تا بدین سان ۱۴ رالی در طول سال و در نقاط مختلف جهان را در بر گیرد.
درحالی که اکثریت خودروسازان سخت مشغول توسعۀ خودروهای رالی جدید خود بودند، میتسوبیشی تصمیم گرفت تا تصمیمی متفاوت را اتخاذ کند. لنسر ایوولوشن این تیم پکیجی موفق بود که مشابهات زیادی با نسخۀ جاده ای خود داشت که یعنی در فروش موفق بود. به همین دلیل این گروه همچنان استوار با همان مشخصات گروه آ ادامه داد.
با داشتن تامی مکینن پشت فرمان، میتسوبیشی باری دیگر اثبات کرد که دارای خودروهای برتر است و بدین ترتیب عنوان قهرمانی سازندگان دیگری را در سال ۱۹۹۸ کسب کرد، در حالی که رانندۀ فنلاندی عنوان قهرمانی رانندگان خود را برای سه دورۀ متوالی از ۱۹۹۷ تا ۱۹۹۹ در نبردهایی داغ و تماشایی کسب می کرد. در همان دوره، نزدیک ترین رقیبشان یعنی تیم بریتانیایی ام اسپورت فورد مک ری را برای هدایت فورد فوکس گماشته بود.
در سال ۲۰۰۰ یک فنلاندی دیگر در سری رالی قهرمانی جهان تاریخ ساز شد، مارکوس گرونهولم. او اولین قهرمانی خود را با پژو ۲۰۶ کسب کرد. تیم فرانسوی باری دیگر افتخار آفرین شده بود و به روزهای اوج خود بازگشته بود، این بار با سه قهرمانی سازندگان متوالی.
از طرفی بِرنز، رانندۀ بریتانیایی، با قهرمانی سال ۲۰۰۱ خود با سوبارو ایمپرزا مشهور شد اما سال بعد این گرونهولم بود که این عنوان را بازپس گرفت. در سال ۲۰۰۳ اسطورۀ نروژی، پیتر سولبرگ، چند عنوان قهرمانی کسب کرد اما سیتروئن به لطف تلاش های ساینز و سب لوئب جوان بود که توانست عنوان قهرمانی سازندگان را کسب کند. چه کسی فکرش را می کرد که پرقدرت فرانسوی عنواین دهۀ بعدی را مغلوب کند؟
لوئب از هر نظر شکست ناپذیر بود و پی در پی عنوان قهرمانی سازندگان را برای سیتروئن به ارمغان می آورد، بجز سال های ۲۰۰۶ و ۲۰۰۷ که لوئب فقط توانست قهرمانی رانندگان را به دست آورد. در کنار کمک رانندۀ خود، دنیل الینا، او نام خود را در تاریخ رالی قهرمان جهان به عنوان تنها دارندۀ نه عنوان قهرمانی رانندگان را پشت فرمان اگزارا، سی ۴ و دی اس ۳ به ثبت رساند.
بازنشستگی لوئب از رانندۀ تمام وقت در سال ۲۰۱۲ اوج هیجان و هیاهوی این رقابت ها را نیز کمرنگ تر کرد، حال قهرمان بعدی کیست؟ یک رانندۀ فرانسوی دیگر! یک سباستین دیگر! او کسی نیست جز سباستین اوژیه. او اولین بار بعنوان هم تیمی سباستین لوئب در سال ۲۰۱۱ برای سیتروئن رانندگی می کرد. بعدها او با برند آلمانی ولکس واگن قرارداد بست و از سال ۲۰۱۳ به بعد پشت فرمان پولو آر نشست.
بطور مشابه با لوئب و سیتروئن که جوایز و عناوین را یکی پس از دیگری به دست می آورد، اوژیه و ولکس واگن نیز در سال های ۲۰۱۳ تا ۲۰۱۶ عناوین قهرمانی رانندگان و سازندگان را بطور متوالی کسب کردند. پس از چهارمین قهرمانی در آخر سال ۲۰۱۶، تیم ولکس واگن از دور رقابت ها با اثرگذاری بر رالی قهرمانی جهان چشم گیر، کنار کشید. با اعمال قوانین جدید، اوژیه برای فصل ۲۰۱۷ به دنبال تیم جدیدی بود…
